En zo vertrok ik 28 juli 1990 vanuit Venhuizen, en allereerst per trein tot Amsterdam. Vanaf daar welgemoed verder met Martijn, al liftende naar het Hongaarse stadje Kecskemet, eerste halte op een lange reis. Daar arriveerden we enkele dagen later en zetten onze tenten op. Kecskemet leeft een lange geschiedenis van schaaktoernooien, waaronder ook vooraanstaande toernooien. Ons kleine, open toernooi viel zeker niet in die categorie.
Twee Russische grootmeesters deden mee plus enkele internationaal meesters uit Oost-Europa. En een handjevol amateurs zoals wij uit westerse landen. Een dag later vervoegde Bert Westera zich bij ons en was het groepje Nederlandse schakers, tevens leden van de Amsterdamse studentenschaakvereniging US compleet. In de eerste ronde trof ik de Roemeense meester Bela Badea, sinds 1999 grootmeester. Een remise met wit was zeker geen slecht resultaat. Echter de volgende dag werd Badea vernietigend verslagen door Martijn en verloor mijn prestatie haar meeste glans! Zo schaakten wij verder en vermaakten ons goed in het warme Hongarije.
Na afloop van het toernooi keerden mijn schaakmakkers terug naar Nederland terwijl dit voor mij het begin van een wereldreis was. Echter, rond de oorspronkelijke plannen kon bij aankomst in Kecskemet al een vraagteken worden gezet. Ik had immers in Nederland visa opgehaald voor bezoeken aan Syrië en Irak. En een vlucht van Bagdad naar Bombay in India gereserveerd. In Kecskemet werd me uit de Hongaarse krantenkoppen, en dan vooral de foto’s, al duidelijk dat er iets niet in de haak was in Irak. Dat bleek, want het Iraakse leger van Saddam Hoessein was op 2 augustus Koeweit binnengevallen en had het kleine oliestaatje binnen enkele dagen geheel veroverd. Dat beloofde weinig goeds voor mijn reisplannen maar vooralsnog zette ik de reis volgens plan voort. Dat betekende per trein en deels liftend via Joegoslavië, Thessaloniki en Noord-Griekenland naar de volgende halteplaats, Istanboel.
In Istanboel ontmoette ik vrienden uit Nederland (een geplande ontmoeting met Anne, Paul en Henk) en toerden we in de stad. Tevens kon ik me beraden over mijn verdere reis want een bezoek aan Irak werd nu te gevaarlijk, als het sowieso nog mogelijk zou zijn. En daarmee verviel ook de mogelijkheid om gebruik te maken van de gereserveerde ticket van Bagdad naar Bombay. Wat nu? Het idee kwam op om dan maar vanuit Turkije naar Bombay te vliegen. Maar helaas stroomde nu Koeweit leeg met alle buitenlandse gastarbeiders, veelal uit India. En waren alle vluchten naar Bombay voor begin september volgeboekt…
Terwijl ik na het bezoek aan Istanboel een rondje door Turkije reisde, via Efes, Pamukkale, Alanya, Mersin, Urgup, Kaiseri tot aan Ankara, deed zich in de hoofdstad een nieuwe mogelijkheid voor. Er was nog plaats op een vlucht van Istanboel naar Karachi in Pakistan! Kosten USD 400. Die kans, om weg te komen uit Turkije naar de geplande regio greep ik met beide handen aan. Een Pakistaans visum was snel geregeld en op 6 september landde ik in de Pakistaanse miljoenenstad.