Blog van Ardjan Langedijk

Hongkong was in 1993 nog onderdeel van het Britse Rijk. De overdracht aan China zou plaatsvinden in 1997, 99 jaar na de leaseovereenkomst tussen China en GB. Het was een walhalla voor backpackers die wilden ‘uitrusten’ van het rondtrekken in andere delen van Azië. Geen wonder dat er hostels vol met hen waren, met veel gezelligheid. Uitgaan en eten in Hongkong waren van topkwaliteit en tegen redelijke prijzen. En niet onbelangrijk, je kon er werk vinden en geld verdienen. Het prijsniveau en ook de salarissen lagen wel beduidend lager dan in Japan. Een groot voordeel was daarentegen dat iedereen hier Engels sprak.

En wederom arriveerde in China, met het nodige geluk. De eerste halte was Hohhot. Dit deel van China heet Binnen-Mongolië maar de stad oogt net zo Chinees als de rest van het land. Hohhot was een tussenstop, het doel van het volgende avontuur was Tibet. Die hooggelegen regio werd in 1950-1951 ingenomen door China, en is nooit meer afgestaan. Vooral in de jaren 50 zijn veel Tibetanen gevlucht naar India waar een bloeiende gemeenschap is ontstaan. De strategie van China is naast het ontwikkelen van Tibet ook de – in hun ogen – achterlijke Tibetaanse cultuur zoveel mogelijk te vervangen door de Chinese cultuur. En er zoveel mogelijk etnische Chinezen naartoe te verhuizen. Dit mag een genocide worden genoemd.

De eerste kennismaking met Mongolië was vanuit de trein. Namelijk met de Gobiwoestijn en die is nogal zwart en weinig aantrekkelijk, komende vanuit Beijing. Ik was opgewonden en ontzettend benieuwd naar Mongolië, waar in 1993 nog vrijwel geen Westerling was geweest. Alleen al de naam, en de gedachte aan de beroemde en beruchte Mongoolse veroveraar Djengis Khan, aan ruiters die de enorme steppen beheersten…. Wat zou ik daarvan nog terugvinden in het huidige Mongolië? Er was ook enige spanning want volgens de – immer zeer voorzichtige – Lonely Planet gids heerste er wanorde, armoede, drankmisbruik en geweld in het land…

Op 6 april 1993 nam ik voor de derde en laatste keer de veerboot van Japan naar Korea en arriveerde in Poesan, een grote havenstad aan de zuidkust van Korea. Zowel in mentaal als in financieel opzicht – immers met USD 5.000 op zak – was ik klaar voor een nieuwe periode van reizen. Na omzwervingen door Korea, China, Mongolië, wederom China, Tibet en nog eenmaal China zou ik op 2 oktober 1993 neerstrijken in Hongkong voor een volgende werkperiode.
Hoewel de landen voor Westerlingen misschien erg op elkaar lijken verschillen Korea en Japan in veel opzichten van elkaar. De relatie tussen de landen is tot op heden beladen vanwege de Japanse bezetting van Korea in de eerste helft van de 20e eeuw. En vooral vanwege het daarbij gebruikte geweld tegen de Koreanen.

Een nieuwe en unieke periode in mijn reizigersbestaan brak aan in september 1992. Ik nam de baan van Graig – die er helemaal klaar mee was – over en werd leraar Engels op de Miyama Highschool, een boarding school voor ‘speciale’ jongens van 16-18 jaar in het gehucht Sasari, gelegen in de regio Miyama en 65 km ten noorden van Kyoto. Het dorp bestond uit circa 40 huizen. Sasari was pictoresque maar ook verlaten door de jeugd, een bekend en wereldwijd fenomeen. De jongste inwoner was 40 jaar.
En daarom was de oude dorpsschool vrijgekomen en opgekocht door de Taiwanese eigenaar van de Miyama Highschool.
De route naar Sasari, dwars door de beboste bergen, was adembenemend. Vanwege de vele scherpe bochten en de hoogteverschillen had een voorraadje Primatour tabletten prima van pas gekomen. Hier zou ik volgens plan elke week van maandag t/m donderdagmiddag doorbrengen.
En dan de leerlingen, afkomstig uit heel Japan…

Met een tussenstop in Bangkok landde ik op 14 juli 1992 in de Japanse stad Osaka in de Kansai regio. Die regio bestaat behalve Osaka tevens uit de grote steden Kobe en Kyoto. De laatste was duizend jaar lang en tot 1868 de Japanse hoofdstad. En tevens mijn beoogde woonplaats want er moest weer worden gewerkt en geld verdiend. Waarom Kyoto? Omdat de oude cultuur van de stad me aantrok. Zo dacht een Amerikaanse generaal in WOII er gelukkig ook over want Kyoto was tot zijn ingrijpen ‘genomineerd’ als doelwit van de eerste atoombom op Japan! Zoals bekend viel het noodlot nu Hiroshima ten deel.

Al voor terugkomst in Nederland van mijn eerste grote reis, op 9 juni 1991, had ik besloten dat het niet mijn laatste grote onderneming zou zijn geweest. Integendeel, het plan was al opgevat om een nieuwe, langere reis te gaan maken. En wederom richting Azië, een werelddeel dat een grote aantrekkingskracht op me bleef uitoefenen. Waarom Azië? Dat was vooral een gevoel en had alles te maken met de verschillende oude culturen en filosofieën die me zeer interesseerden.
Dus, vanaf 9 juni 1991 diende er geld te worden verdiend om een nieuwe reis te kunnen bekostigen. Een solide carrière als bedrijfseconoom – waarvoor ik tenslotte had gestudeerd – zat er voorlopig niet in, wellicht tot teleurstelling van mijn ouders.